Weer rustig ademhalen.
- Categorie : Onderzoeken, Thuis, Ziekenhuis
- 0 : reactie
Hoi allemaal!
Wat vliegen de maanden snel voorbij!
De zomervakantie is alweer over de helft en de 4 maanden zijn weer voorbij om weer op controle te gaan. In die 4 maanden is er veel gebeurd. Pepijn is klaar met fysiotherapie, met speltherapie en hij doet het super goed op zwemles. Je ziet zijn beentjes gewoon steeds gespierder worden. Ook op school gaat het super! Hij blijft gezellig nog een jaartje bij zijn 2 lieve juffen en ook bij zijn vriendjes. Volgens mij vind hij het helemaal niet erg om straks weer naar school te gaan 😉
De eerste weken van de zomervakantie hebben we ontzettend genoten van onze vakantie. Weer een normale vakantie! (Al komt er geregeld zo’n stom stemmetje met: hopelijk is het volgend jaar nog steeds zo. Ik zoek nog steeds die uit knop daarvan…) We hebben zoveel leuke dingen gedaan en ze vinden beiden de bergen geweldig! Mama ook weer blij, dat ze diezelfde liefde ervoor hebben 🙂
Maar na Oostenrijk werden de laatste weken weer slopend. Je voelt aan heel je lijf dat je weer tegen die datum aan loopt te hikken…. En vervolgens krijgt Pepijn natuurlijk ook overal last van, waardoor de angst weer tegen het plafond stijgt. Zoals pijn aan zijn rug, bleek snoetje en donkere kringen rond zijn oogjes, koorts, hoofdpijn, nekpijn en ga zo maar door… Je probeert het vaak een verklaring voor jezelf te geven om weer rust te creëren, maar helaas lukt dat niet altijd. 1,5 week terug daarom ook bewust de urine weg gebracht, in de hoop dat de uitslag vandaag bekend zou zijn. Toen we de urine weg brachten zagen we een hele dappere kanjer in de wandelgangen van het PMC. Zijn droom was pas in vervulling gegaan <3 Zo ontzettend mooi! Maar je maag krimpt ineen… Die vreselijke *piep* ziekte is terug gekomen en na een heftige tijd van behandeling en onzekerheid kwam de kei harde dreun… De neuroblastoom is heel agressief gegroeid. Het geeft je op zo’n moment zo’n kei harde klap in je gezicht. We denken dan ook ontzettend veel aan dit kanjer gezin. Verder voedt het je eigen angst op zo’n moment. Terwijl er ook echt wel positieve verhalen zijn…
We waren dan ook opgelucht dat we vandaag naar het ziekenhuis moesten. Na de nodige onderzoeken vanochtend, konden we naar onze eigen oncoloog. Hij bekeek de foto’s en de uitslag van de urine. En goed nieuws! Pepijn is nog steeds schoon! We kunnen weer rustig ademhalen. We hebben vervolgens samen genoten met opa en oma bij het Spoorwegmuseum. En afgesloten bij de Mac. Want tja dat zijn toch wel zijn 2 favoriete plekken 😉
Verder bereikten ons vandaag nog een vreselijk bericht.
We willen dan ook stil staan bij deze kanjer. Zijn naam is Duncan. Nog zo’n held. Hij heeft zijn vleugels gekregen vandaag. We kennen hem wel niet persoonlijk. Maar het neuroblastoom wereldje is eigenlijk behoorlijk klein, dus je “kent” elkaar al vrij snel… We willen zijn ouders, familie en vrienden heel veel sterkte wensen. Rust zacht Duncan.
Reacties